Był ciepły, letni wieczór, kiedy to wszystko się zaczęło. Siedziałam na tarasie, owinięta w miękki koc, z kubkiem gorącej herbaty w dłoniach i wpatrywałam się w rozgwieżdżone niebo. W głowie miałam tysiąc myśli, a serce biło jak oszalałe. Właśnie wróciłam z weekendowego wypadu z Karolem, moim chłopakiem od prawie trzech lat. To był wyjątkowy weekend, bo Karol postanowił zadać to wielkie pytanie, na które każda dziewczyna chce odpowiedzieć „tak”.
Ale jak przekazać taką nowinę rodzicom? Zwłaszcza moim, którzy zawsze mieli dość konserwatywne podejście do życia i zawsze wyobrażali sobie, że to najpierw oni zostaną zapytani o zgodę, zanim mój wybranek poprosi mnie o rękę.
Zaczęłam układać w głowie scenariusze. Może zrobić to podczas rodzinnego obiadu? A może wysłać im zdjęcie pierścionka z subtelnym podpisem? Nie, to nie w moim stylu. Chciałam, aby ten moment był wyjątkowy i osobisty, tak jak wyjątkowy i osobisty był moment zaręczyn.
W końcu, po długich przemyśleniach, postanowiłam zorganizować rodzinną kolację u siebie w mieszkaniu. W końcu to ja byłam tą, która miała wielkie wieści, więc to ja powinnam kreować atmosferę tego wieczoru. Zadzwoniłam do rodziców i zaprosiłam ich na „coś specjalnego”. Oczywiście, zaintrygowani, zgodzili się bez wahania.
Następne dni spędziłam na planowaniu. Chciałam, aby wszystko było idealne. Menu skomponowałam z ulubionych dań moich rodziców – rosół babci, który zawsze leczył wszystkie smutki, pieczony kurczak w ziołach, który pachniał jak niedzielne obiady z dzieciństwa, i sernik na zimno, który był nieodłącznym elementem każdej rodzinnej uroczystości.
W dniu kolacji, mieszkanie lśniło czystością, a na stole stał bukiet świeżych kwiatów. Kiedy rodzice przekroczyli próg mojego mieszkania, czułam, jak motyle w brzuchu zaczynają szaleć. Przywitałam ich uściskiem i pocałunkiem w policzek, a potem zaprowadziłam do jadalni.
Kolacja przebiegała w miłej atmosferze, pełnej wspomnień i rodzinnych anegdot. Kiedy nadszedł czas na deser, serce zaczęło mi bić jak szalone. Wstałam, by przynieść sernik, ale zamiast tego wróciłam z małym pudełeczkiem.
– Mam dla was coś specjalnego – zaczęłam, patrząc na zaskoczone twarze rodziców. – To był dla mnie wyjątkowy weekend, ponieważ… – moje dłonie drżały, kiedy otwierałam pudełeczko, odsłaniając błyszczący pierścionek – Karol poprosił mnie o rękę.
Przez chwilę w pokoju zapanowała cisza, a potem mama zaczęła płakać ze szczęścia, a tata, zaskoczony, ale i wzruszony, podszedł, by mnie uściskać. Opowiedziałam im o wszystkim, o spacerze przy zachodzie słońca, o słowach Karola, które sprawiły, że poczułam się jak w bajce, i o tym, jak bardzo jestem szczęśliwa.
Rodzice byli zachwyceni i od razu zaczęli snuć plany na przyszłość. Mama już wyobrażała sobie suknię ślubną, a tata zastanawiał się, jak to będzie poprowadzić mnie do ołtarza. Był to wieczór pełen emocji, radości i miłości. I choć bałam się ich reakcji, okazało się, że niepotrzebnie. Moi rodzice, choć czasem surowi, zawsze chcieli dla mnie tego, co najlepsze. A widok ich szczęścia, kiedy dowiedzieli się o zaręczynach, był dla mnie najpiękniejszym potwierdzeniem, że miłość jest najważniejsza.
Przesłała czytelniczka, Marta z Krakowa
Zobacz także:
